ZAMAN
Ah zaman, zalim zaman!
Seni hangi sıfatla analım ki yerli yersiz? İyi misin ya da kötü mü?
Zamanı hangi yere koyup hangisinden çıkarmalı?
Sen kimine şifa kimine eziyet misin?
Dertlere derman, hastalara şifa mısın?
Sahi, hangi evrelerde ve insanlarda varsın?
Bir bilinmezliksindir belki de zaman…
Zaman kavramını unutanlar, zamanın içinde var olan ya da kaybolanlar, zamana karşı yarış
Hani vardır ya öylesine, zamanlı zamansız.
Zamana bıraktım, zamanla olur, zamanında yapsaydı.
Zamanında gelseydi, zamanında sahiplenseydi. Zamanında sevseydi gibi gibi.
Buna eklemeler çoğaltılabilir.
Kızdığımızda ‘bize bu kötülüğü yapmayacaktın’ zaman cümlesi hiç düşmez ağızlardan.
Çarpıcı bir olayın karşısında verdiğimiz içsel ve fiziksel tepkidir.
Zaman, eylemsizdir.
Masumane bir şekilde zamanı sahipleniriz.
Özellikle de her şey iyiyken!
Ah zaman sen nelere kadirsin?
Zamanla birçok şeyin oluşması gibi.
İyi ki zamanında olmuş denir bazen de…
Zamanın ruhunu şekillendiririz.
Şayet, bir insan ruhu varsa.
Ve hangi bedende yaşıyorsa…
Kanımca, insan veya hayvan dostlarımız da içgüdüsel olarak bilinir.
Bu fark etmeksizin sonsuz zamanda ve onun akışındadır.
Sonu olmayan zamanın ruhu da buna eştir.
Bu bir denklemse arayış da bir noktadan sonra durur.
Kabulleniş ise varlığın ve ruhun bütünündedir.
Zamanda kaybolmak ya da zamanla kaybolmak deyimi biraz soyut biraz da somuttur.
Yaşanan ve biten her şey zamanla yok olur.
Somut ise kalıcı, sabit ve biraz da anlarda yer edinir.
Yok olması imkansız olandır.
Kişi, kendi benliğinde, zamanı yakalamış ve beyninde yer etmişse aklındaki imgeler kalıcılığı asla yitip gitmez.
Zamanı o anda yakalamış demektir.
Herkesin bir kendiyle yaşadığı ve yarıştığı zamanı vardır.
Önemli olan zaman aşımına uğramadan zamanla bütünleşmektir ve hayatı onunla mümkün kılmaktır.
Acısıyla tatlısıyla zamanlı ve zamansız da var olmaktır.
