Bir ülkenin kalkınması, halkının refahının yükselmesi, güvenin tesis edilmesi, itibarının artması, söz sahibi olması ve bütün bunların sonucunda Dünyanın geleceğinde etkili olabilmesi gelişmişliğiyle doğru orantılıdır.
Bu gelişmişlik ise o ülkenin katmadeğer üretenlerinin yetenekleri doğrultusunda işler yapmalarıdır.
Denklemin sonucunda ortaya çıkacak olan başarı veya başarısızlığı, yetki ve etki sahibi kişilerin liyakat ve ehliyet sahibi olup olmadıkları belirler.
Liyakatin işlemediği yerlerde mevki ve makam konumlandırmaları subjektif/taraflı değerlere göre gerçekleşmesi söz konusu olur.
Bunun halk arasındaki deyimi torpildir.
Bir ülkenin gelişmişliği Liyakatli ve ehliyetli insanların iş başında olup olmamalarına bağlıdır. Devlet kapısı para kazanmanın bir aracı olarak görülmesi, devlete olan güvenin kaybına, kamu kurumlarına olan inancın azalmasına neden olur. Kaygı çoğalır, güven azalır, değerlerimiz yok olur, verim düşer ve nihayetinde ülke ekonomisi çöker.
Buna ne güzel örnek son zamanlarda yaşanan damat Berat olayıdır. Damat sonrası süreçte yaşayarak gördük ki yapılan değişiklikler ve hukuk reformu söylemiyle birlikte piyasalar az da olsa rahatla sağlanmıştır.
Bu rahatlama akrabalıkla, sadakatle, ve biatla bozulan dengeler işi ehline vermek suretiyle yeniden tesis edilen ehliyet, liyakat ve adalet sayesinde olmuştur.
Sonuç olarak; güçlü olanın haklı, güçsüz olanın haksız olduğu anlayışın kabul edilmediği,
demokrasi ve aydınlanmanın olduğu, “hak, hukuk ve adalet” ilkesinin toplumca benimsendiği bir ülkede liyakat sahibi kişilerin mevki ve makamlara seçilmesi yarınlara güvenle çıkmanın yegane teminatı olduğu inkar edilemez bir gerçektir.
Kümes tamam peki ya tilki ne olacak?
Ona da hak-hukuk-adalet birgün gerekecek.