O kadar çok olay, o kadar çok şeye tanıklık ettik ki…
Ben artık;
Görmüyor,
Duymuyor,
Konuşmuyor,
Düşünmüyor,
Hissetmiyorum.
Bu, benim hayata bakışımı bir hayli etkileyen olaylar silsilesine bağlı biraz da.
Ve hatta, kötü hissetmemeye gayret gösterdiğimden…
Çoğu insan gibi.
Her şey yekpare.
Tekli gitmekte artık.
Hiçbir konuda ısrarcı olmamak,
Kriterim olsun.
Sonu gelmeyen olaylar, hiç bitmeyen kaos…
İnsanlar sanki bunlarla beslenmekteler.
Uyan olsa da olmasa da
Kuralları insanlar artık kendileri koymakta.
Kanun kendileriymiş gibi davranarak, bilhassa.
Ve de acınası hallerimiz…
Sözüm ona hayat devam ediyormuş,
Yok artık.
Ettiriliyor,
Ama bir şekilde.
Kimilerine göre…
Belirleyici mi sanki?
Biraz da şahsen benim için öyle olduğunu varsayarsak,
Katı ve net:
Birçok durum ve hale karşı duyularımı kapatmışsam,
Dünyada olup biten ne kadar olumsuzluk varsa, hepsine “dur” demişimdir.
Kanımca,
Böylelikle ben huzuru bir nebze de olsa bulmuş gibiyim.
Az da olsa.
Ahaliye nacizane tavsiyem bu olurdu:
Hayat felsefemiz, bizlere düşünme becerisi gibi bir yetenek verdiğinden,
İyi ya da kötü kullanmakta
Bizlerin mahir duruşu belirleyici olurdu.
Bu koşullarda,
Ve bizler sınanmaktan,
Bir hayli yıpranmışlık sendromundan kendimizi kurtaramadık.
Açık ve net.
Gerçekle yüzleşmek her zaman korkutucu olsa da,
Günün sonunda en mantıklı kararı verebilmek,
Kazanılmış en büyük ödül olurdu.
Her şeyden uzaklaşıp evet, arınmak…
Bazen de derstir.
Yaptırımlarla güncemizi belirlemek bizlerin elinde.
Olasılıklar,
Zaman ve zamanın ötesine geçmek,
Mucizevi bir röveşata gibi görünürdü belki de.
O vakit,
Hayatımızda güzel olan pek çok anın yerini başka anlara emanet ettik çoktan.
Çoğunlukla,
Olumsuz yaşanan drama, sosyopatik aksiyonvari serüvenler yerini aldı.
Güzellikler bir bir yok olmakta.
Özellikle hayatımızdan kayıp giden, her şekliyle güzel insanlar da cabası…
Evet,
Geriye iyiler gidince,
Kötüler kaldı miras sanki bizlere.
Dolayısıyla, insanın içini ürperten bir duygu seli içimizi sarmadı değil hani.
Sarsın ki sesimiz bir ve gür çıksın.
Çıkmalı da!
