(UM)
Medeniyetler şehri dediğimiz İstanbul’u anlatmaya ne kelimeler yeter ne de duygular yeterli kalır.
Sen, ah güzel şehriyar şehir, ne kadar da alımlıydın bir zamanlar…
Kendi içinde hazları ve aşkları saklı kalan,
kavuşmalarıysa mahşere bırakan İstanbul.
Bir zamanların vazgeçilmezi,
Ah İstanbul…
Seni kirletip serden geçene kadar sen sendin.
Sen ki bütün ihtişamınla dillere destandın. Bütün ülkelerinse göz bebeğiydin.
Kız Kule’nle
Haliç’inle
Sarnıç’ın,
Ayasofya’n,
Kapalıçarşı’n,
Eminönü’nle.
O değişken atmosferinle bir büyülü kenttin
sen İstanbul…
Tepeye doğru uzandığında Pierre Loti’nle aşıkları gizler gibi suç işlerdin de bundan kimsenin ruhu duymazdı.
Büyülü saatlere hapsederdin onları. Mehtaba karşı içilen koyu demli çayınla muhabbeti iyice koyulaştırırdın içilen her yudumda.
İçtikçe çaya tat katar koyu renginde haz bulurdu insanlar.
Aşıklarsa kelimelerle oynaşırdı kendilerince…
Boğaz köprüsü kimine ilham olmuştur gün batımında çizilen tablolara ya da
akılda kalan silüetlerde yitip giden hayallere…
Sen ne güzeldin.
Hayallerimin güzel şehri İstanbul(um).
Yitip gittin bizlerden ırak, uzaklara.
Artık ne tadın kaldı; ne ahengin, ne bitmez tükenmez ihtişamın, ne de büyüleyici güzelliğin.
Medeniyetin şehri ey güzel İstanbul’um. Yoksunlaştırdılar seni, kirlettiler.
Kendi içinden türeyen yaşanmışlıkları damarlarında hissettirdiğin halkın dahi seni terk edip gitti.
Birkaç çapulcu yüzünden ihanete uğradın, satıldın.
Kalakaldın bir başına, tanımadığın yabancılara teslim oldun.
Şimdi kim hangi şair, ozan, düşünür seni sana anlatacak?
Kimler dinleyip kah hüzünlenip kah gülecek?
Ya da hikayenin sonu yok deyip dinlemekten vazgeçecek?
