LAFUGÜZAF
Tartışılan herhangi bir konunun tatlıya bağlanamadığı durumlar ardından sürtüşmeler ve de sorunlar başlar. Bütün bunların herhangi bir yaşam koşulunun beraberinde öncesinden ne getireceği bellidir. Arada laf sokmalar da başlar. Dolayısıyla küslükler, ayrılıklarla son bulan yaşanmışlığın hazin bir sonudur geride kalan.
Herhangi bir zaman aralığında ve içeriğinde laf giydirmeler, lafı gediğine oturtmak gibi deyimlerle laf lafı açar. Öylece devam eden ikili mücadelenin sürecidir. Ağızdan çıkan kelimeler ise lâf-ü güzaf düşünsellikten uzak, ağız dalaşına dönüşür. Mantıklı iki insan gibi veya çoklu bir şekilde oturup düşünüp tartmadan konuştuğumuzda çoğu zaman süspansiyonlu bir şekilde aşağı yukarı bir iner bir çıkar, kontrolsüz ses ayarları… Kelimeler ise dizim dizim sıralıdır. Her an süreli ve seri bir hâlde dökülür ağızdan.
Her insan yaşadığı bugünü dünü geçmişi hafızasına yer eder ve yarınına odaklanıp kaldığı yerden devam eder. Zor olsa da unutamadığı durum olduğunda ezber bozan bir üslupla kendini belli eder. Varsın lafları bir bir giydirsin karşısındaki kişiye, kime ne? Hak edene hakkıyla, hak etmeyene köteğiyle ‘çarp gitsin suratına suratına celladın’, dersin ya içinden… Bile isteye bir durumdur aslında. Kişiliğiyle en masumane dahi olsa bir insan, her zaman hak ettiğini bulur. Ama iyi ama kötü, eleştirisel durumlar dahilinde konu saptamaları kişinin o anki psikolojisine göre yer değiştirse de durum hep aynıdır…
